De badkamer (of nou ja, doucheruimte) - door Caroline Nieuwenburg
Weer zo'n lullige straal
Nee he... Niet weer zo'n lullige straal. Ondanks de toch best indrukwekkende douchekraan en -kop van het veelbelovende merk Grohe, is de teleurstelling groot als het water stroomt. Of nou ja stroomt, sijpelt. Ook nu kom ik weer bedrogen uit over mijn vooraf geromantiseerde badkamerritueel in een hotel. Eén ding is wel fijn. Ik krijg de douche in ieder geval wél aan. Hoe vaak ik niet vanuit de badkamer om hulp heb geroepen om die godvergeten kraan open of dicht te zetten. Of - ook irritant - hulp heb moeten vragen om de kop naar beneden te krijgen. Ik wíl niet vanaf een halve meter boven me het onderweg afgekoelde water op mijn lijf voelen. Ik wil, direct vanaf de kop, heet water op mijn huid, bijna net iets te heet.
Overigens is deze badkamer (of nou ja doucheruimte want er is geen bad) dusdanig klein dat het douchegordijn aan mijn benen gaat plakken. Dat is nog erger; én een dunne straal én een gordijn dat je half “aanrandt”. Waarom zo’n vies gordijn trouwens? Waarom geen douchewand? Liefst gewoon een muurtje mooi, strak betegeld. Of desnoods een wand van plexiglas. Gordijnen zijn er alleen voor pure noodgevallen (help, het plexiglas is gebroken, we hangen gauw even een gordijntje op).
Maar hoe komt het toch dat ik altijd het badkamerritueel in een hotel romantiseer? Of ben ik gewoon een kritische gast? Of misschien een verwende gast? Feit is dat voor mij het woord hotel associeert met de woorden riante badkamer. Niet dat ik die thuis heb trouwens. En misschien is dat het? Dat ik me buitenshuis verheug op een badkamer waarbij het water met kracht naar beneden stort. Om fris de vakantiedag te starten of om juist de indrukken van een cursusdag van me af te spoelen en me minimaal een uur daar in die riante ruimte terugtrek. Want thuis lukt me dat gewoonweg niet.
Zeep = zeep
Nu heeft dat met kracht uit de kraan komen van het water ook een heel praktische reden. Want nu ik hier onder die miezerige straal sta, ben ik zó blij dat ik thuis mijn haar nog heb gewassen. Want met deze “straal” is het met mijn bos geen doen. Het wordt een grote kluwen touw met niet uitgespoelde shampoo. Daar wil je niet nog drie dagen mee rondlopen. Over shampoo gesproken. Waarom altijd zo’n bepaalde geur in die shampoo- en bodywashflessen aan de douchewand? Mag daar a-u-b iets van Rituals in of desnoods de ‘smell a like’ van de HEMA? En waarom zo’n combi product? Handig als je je eigen spullen bent vergeten of uit gemakzucht niets hebt meegenomen? (Want er hangt vast wel zo’n combi-fles aan de muur en jammer dan van die geur want zeep = zeep).
Terwijl ik nog steeds onder die dunne straal sta, veel langer dan nodig, want ja met slap water douchen, duurt het natuurlijk gewoon even, zie ik een opstaande rand. Ik weet gelijk dat ik daarvoor moet uitkijken. Maar als ik daarna onder de douche vandaan kom, gebeurt het toch. Vloekend til ik mijn voet op en ga op één been bijna onderuit op de kletsnatte vloer. Die opstaande rand heeft dus geen enkel nut. En oh ja, ook leuk; het water is onder de badkamerdeur doorgesijpeld, zo de kamer in. Gelukkig zuigt het tapijt het dan wel weer moeiteloos op.
Waar is de stapel wenshanddoeken?
En als je dan onder de douche vandaan komt he, pak je zo’n heerlijke hotelhanddoek toch? Daar kan ik me ook zo op verheugen. Van die fris gewassen, heerlijk ruikende zachte, grote witte handdoeken. Ik schrik dan ook bij het zien van twee karige handdoeken. Eén kleine en één nog iets kleinere grijs gewassen handdoeken die waarschijnlijk ooit hagelwit waren. Of misschien waren ze juist trendy Olifantgrijs? Maar door het vele bleken nu muisgrijs geworden?
Waar is de flinke stapel wenshanddoeken die ik ongegeneerd op de grond kan gooien? Ook al hangt er zo’n belerend bordje met denk aan het milieu blablabla in minstens vijf talen. Maar eerlijk is eerlijk, met die twee karige handdoeken, vond dit hotelmanagement dat ze het niet konden maken om hier ook zo’n waarschuwingsbewustzijnsbord te hangen. En de kleinste handdoek gooi ik daarom demonstratief op de grond. Heb ik in ieder geval wel droge voeten als ik nog in de badkamer (uh pardon doucheruimte) sta en spring ik straks wel over het nat geworden stukje tapijt. Vanavond, na cursusdag 2 sla ik het indrukken-van-me-af-spoel-ritueel maar over en stap morgenochtend gewoon weer onder de douche om de dag fris te beginnen. Voor mij geen teleurstelling of verrassing meer. Ik ken deze badkamergeheimen al. En wie weet word ik straks verrast. Ligt er ineens een grote stapel fris gewassen, heerlijk ruikende zachte, grote witte handdoeken voor me klaar. Mét het belerende milieubewustzijnsbordje. Dat mag. Dan wel. Alleen in het Nederlands is voldoende hoor.
