Hete bliksem - met dit verhaal behaalde Elisabeth Weers een plek in de top 3
De top 3 is gekozen!
Deze week maken we de top 3 van onze zomerse schrijfwedstrijd bekend! Op maandag, woensdag en vrijdag publiceren we steeds 1 verhaal op onze site.
Let wel op… dit doen we in willekeurige volgorde.
Iedereen uit de top 3 wint een mooie prijs. Nadat alle verhalen gepubliceerd zijn, zullen we onthullen wie is geëindigd op nummer 1 en een plekje wint in de gloednieuwe klas Autobiografisch schrijven!
Vandaag het verhaal van Elisabeth Weers. Gefeliciteerd!
Hete bliksem
Haar mond is een stukje geopend, ze snurkt zachtjes. Haar adem ruikt naar zoete appeltjes, ondanks de pizza met extra knoflook die we vandaag gegeten hebben. Ik leun op een elleboog en kan mijn ogen niet van haar afhouden. De drukkende warmte heeft een laagje zweet dat glanst als parelmoer over haar lichaam gelegd. Ik luister naar het gerommel van onweer in de verte; het lijkt dichterbij te komen. Het kan behoorlijk spoken hier tussen de bergen aan het Lago Maggiore. Bliksemflitsen volgen elkaar steeds sneller op en zetten ons tentje in een flikkerend groen licht. De geur van ozon prikt in mijn neusgaten. Iris mompelt iets, maar slaapt door. Ze ligt op haar rug op het luchtbed, de witblonde haren als een aureool om haar hoofd. Bij iedere ademhaling zie ik de welving van haar borsten rijzen en dalen. De tepels prikken door de soepele stof van het zijden hemdje dat ze draagt. Ik weet dat ze baalt van het bescheiden formaat van haar borsten, maar ik vind ze prachtig. Precies goed eigenlijk: ze passen bij de rest van haar elfachtige uiterlijk. Sexy Tinkerbell in menselijk formaat. Mijn hand glijdt als vanzelf naar beneden mijn slipje in. Ritmisch draaien mijn vingers rondjes over het thermostaatknopje tussen mijn benen. Ik voer het tempo en de druk op en haal steeds sneller adem. Vlak voordat ik klaarkom verlicht een bliksemschicht ons tentje alsof er een schijnwerper op wordt gericht. Ik ben verliefd op haar. Het besef slaat in, gevolgd door de rollende donder die mijn gekreun overstemt. Iris schiet overeind. ‘Wat was dat?’ ‘Rustig maar, het onweert.’ Ze gaat weer liggen, maar ik zie dat ze trilt. ‘Ben jij bang?’ Ze kijkt me met grote ogen aan. ‘Nee.’ Niet voor het onweer. Ze schuift wat dichter naar me toe en pakt mijn hand, waarvan de middelste vingers nog vochtig zijn. Ze krimpt in elkaar bij iedere donderslag. Hand in hand liggen we te wachten tot het natuurgeweld voorbij is. Ik voel me gelukkig en verdrietig tegelijk en denk aan alles wat niet zo mag zijn.‘Hé schat, jij lijkt ver weg.’ Ik schrik op uit mijn herinneringen wanneer mijn man de keuken binnenkomt. ‘Ik stond na te denken over het avondeten’, lieg ik. ‘En, wat wordt het?’ vraagt hij gretig. ‘Stamppot met zoete appeltjes’, improviseer ik vlug. Hij komt achter me staan, duwt me met zijn heupen tegen het aanrecht en zoent me in mijn nek. ‘Mmm lekker, hete bliksem’ fluistert hij.