Valentijn - Maaike Gerritsen
Bij de Schalm valt er een brillendoekje van ene opticien Valentijn uit het schap met brillenkokers. Ineens moet ik denken aan Valentijn: de jongen met de blonde haren, blauwe ogen, en het saaie poloshirt. Hij sprak me aan op een studentennacht in de Odeon aan de Singel in Amsterdam. Het was ver voor het #MeToo tijdperk. Op het uiterlijk van Valentijn viel ik niet, maar zijn openingszin bracht hij met bravoure. De week erop zou hij me op zíjn naamdag de avond van mijn leven bezorgen. Ik hoefde alleen maar op de afgesproken tijd open te doen als hij aanbelde. De rest was voor zijn rekening. En zo ontfutselde hij in no-time mijn naam en adres om vervolgens te verdwijnen in de dansende mensenmassa. Op die veelbelovende avond stond Valentijn precies op het afgesproken tijdstip voor mijn deur. Strak in het pak overhandigde hij mij een bos Baccara rozen, en opende voor mij de deur van zijn hemelsblauwe, klassieke Mercedes-Benz. We reden netjes binnen de toegestane maximum snelheid naar het Lido op het Max Euweplein. Daar dineerden we uitgebreid onder gekeuvel over de koe en het kalf, waarna we in het casino braaf toekeken hoe anderen hun geld verspeelden. Alles deed hij even keurig: van mijn stoel naar achteren schuiven tot overal de deur voor me openhouden. Zijn hand raakte alleen de mijne toen hij mij een muntje gaf voor Roulette op rood, en daarna nog een keer bij de gulden die hij in mijn hand drukte voor de paardenrace beneden. Om 23.00 uur begaven wij ons huiswaarts want hij wilde de volgende ochtend weer fris en fruitig aan zijn studie. Bij het afscheid voor de deur drukte hij een kus op mijn wang, nadat ik hem toestemming had gegeven.
Terwijl ik het brillendoekje terugleg in het schap, komt het besef: ik heb Valentijn nooit teruggebeld.
Lees de vorige blog: De komeet: speculatieve verhalen voor een nieuw Nederland – Martijn Lindeboom
Lees de laatste blog van Docent Maaike Gerritsen: Van innerlijke noodzaak naar individuele schrijfbegeleiding
Ga terug naar het overzicht van alle blogs