Van innerlijke noodzaak naar individuele schrijfbegeleiding
Docent Maaike Gerritsen en student Josefa Garcia over individuele schrijfbegeleiding.
Schrijversacademie-student Josefa Garcia riep het al jaren: ´Ik wil een boek schrijven.’ Een wens zonder plan en te onzeker want hoe en waarmee moest ze in hemelsnaam beginnen? Het leek haar iets onbereikbaars. De specialisatie columns en blogs zag ze als een mooi alternatief. Enthousiast startte ze vervolgens met blogs schrijven maar toch bleef er iets knagen, het gevoel dat er iets niet afgerond was.
‘De innerlijke noodzaak is het allerbelangrijkste aspect van het schrijven van je boek. Deze boodschap gaf de toenmalige directeur van uitgeverij AmboAnthos mij bij het schrijven van mijn debuut: De geboorte van een wees. En om maar in de metafoor van de geboorte te blijven: Josefa kent die innerlijke noodzaak ook. Ze heeft een verhaal te vertellen, en dat verhaal moet eruit. Ik help haar zo goed mogelijk bij die bevalling.’
Josefa: ‘Waar de stem van het engeltje op mijn schouder eerst onhoorbaar was, ging het over naar fluisteren: je kan ook gewoon een poging wagen. Iets wat onmogelijk leek, werd op een warme lentedag de moeite van het proberen waard.’ Josefa klopte weer aan bij de Schrijversacademie, ze wilde deze keer niet in een klas. Alle aandacht had ze nodig voor haarzelf, haar proces en haar verhaal.
‘Het verhaal leefde vooral in mijn hoofd maar was nog erg ongestructureerd. Hoe houd je het spannend voor de lezer? Wat schrijf je wel op en wat niet? Zo veel vragen, waarop ik geen antwoord had. Maaike noemt zichzelf op de site een exhibitionist met kleren aan: Dat trok me aan. Ze veroordeelt me niet en ik kan alles met haar bespreken. Ze neemt me mee in de reis die je als beginnend schrijver bewandelt. Schrijven, herschrijven, en schrappen. Geuren, geluiden en smaken krijgen een nieuwe dimensie en emoties een andere lading. Ze helpt me mijn personages beter te leren kennen en leert me te schrijven vanuit mijn hart.’
Maaike: ‘Josefa’s jeugd, met name de relatie met haar vader, is een goudmijn. Zo merkte ze tijdens één van onze besprekingen bijna achteloos op: “Mijn vader vroeg me toen ik dertien jaar oud was of ik hem voortaan bij zijn voornaam wilde noemen. De reden daarvan begreep ik pas veel later: hij was als vader minder in trek bij de vrouwen. Toen hij weer jaren later ziek werd, vroeg hij mij om alsjeblieft weer ‘papa’ tegen hem te zeggen.” Dit voorval wordt, mits in de juiste woorden gevat, een hartverscheurende scène in haar boek.’
Josefa: ‘Mijn doel voor nu is: mijn verhaal opschrijven. Los van loyaliteit en schaamte wil ik schrijven over mijn jeugd en over een latere, destructieve liefdesrelatie. Ik laat me niet meer beïnvloeden door wat anderen zullen denken.’
Meer ervaringen van studenten? Bekijk ook eens deze blog: Ervaringsblog van een student
Ga terug naar het overzicht van alle blogs