Wintermemorie - winnend verhaal van Tirza Kingma
‘Oma?’
‘Ja Lisa.’ Oma haar rimpels krullen zachtjes omhoog als ze haar kleindochter aankijkt.
‘Heb jij sneeuw gezien? Echte sneeuw, die smelt op je tong?’
‘Jazeker.’
‘Hoe proefde dat?’
Oma steekt het puntje van haar tong buiten haar mond en laat haar ogen over de gedekte eettafel vol gezonde lekkernij gaan. ‘Naar aardbeienwater. Het was zoet en zacht.’
Lisa’s ogen worden groot. ‘Mag ik aardbeienwater?’
Oma pakt de karaf van tafel en vult een wijnglas met het bronwater waarin aardbeien zweven. Lisa klimt op haar knieën op de stoel, veegt haar pony uit haar gezicht en neemt een slok.
‘Nu komt er nooit meer sneeuw hè oma?’
‘Waarschijnlijk niet meid, niet in Nederland.’ Oma’s blik glijdt naar de schuifpui die op een kier staat en de vitrage die zachtjes de kamer binnenwaait. Zeventien graden, zonnig en een matige zuidenwind op deze eerste kerstdag had ze gelezen in de weerapp. Het is in ieder geval gunstig voor de oplader die buiten in de vensterbank ligt en de kerstlampjes aan de pergola verlicht.
‘Lisa?’
‘Ja oma.’ Voorzichtig zet Lisa haar glas neer en legt haar armpjes gevouwen over elkaar op tafel.
‘Toen er nog sneeuw was, hadden we ook nog een kerstboom in huis. En we aten rozijnenbrood met spijs erin en soms konijn.’
‘Konijn! Getsie.’
‘En het water buiten werd ijs. Dan gingen we schaatsen, op schoenen met ijzer eronder, en als we moe waren dronken we warme chocomelk met slagroom.’
‘Ik mag geen warme chocomelk met slagroom.’
Oma schudt haar hoofd en rolt met haar ogen.
Dan veert Lisa op van haar stoel. ‘Ik ga wintermemorie maken oma. Als we dat in de klas spelen, weten mijn klasgenootjes ook hoe kerst vroeger was.’
Oma knikt en sluit haar ogen.
‘Maar het konijn teken ik in de duinen.’